Ailesi yarım saat kadar görüştüler doktorla. Annesi babası perişan bir halle geldiler yanımıza. Abisi de vardı gittim sordum abi nasılmış durumu dedim. Ciddiymiş kardeşim dedi. Sağolsun durumu anlamıştı heralde bana yardımcı olacak bir şekilde konuştu gel bahçeye çıkalım dedi. Bahçeye çıktık bir sigara yaktı bana da uzattı kullanmıyorum dedim. Kardeşim diye başladı cümleye. Durumu ciddiymiş. Buraya geldiğinde çok kötüymüş beyninde çatlaklar varmış ama erken geldiği için müdahalede çok gecikmemişler bu da biraz olumlu yönde etkilemiş tedaviyi.Şimdi yoğun bakıma alacaklarmış bir süre orda gözlemledikten sonra kesin kararı vereceklermiş dedi.Ben de neyin kararı abi dedim. Yaşayıp yaşamayacağının kararı dedi.Ben saldım kendimi ağladım utanmadan sıkılmadan. Herkesin içinde hüngür hüngür ağladım hastane bahçesinde. Abisi yanımda biraz daha durduktan sonra başımı okşayıp gitti. Ağla kardeşim ağla dedi. Dök içindeki siniri.Ben ağlamaya devam ettim bir süre sonra kurudu göz pınarlarım.O arada annem aradı neden geç kaldın falan diye ben de durumu izah ettim sabaha kadar burada olucam sınıftan bir arkadaş kaza geçirdi dedim. Biraz konuştum ikna etmeye çalıştım anlayış gösterdiler. Sonra bahçeden kalktım Yıldızın yanına içeriye geçtim.O arada ilkokuldan arkadaşlar falan da gelmişti.Çok kişi severdi Gizemi.Ben kadar olmasa da çoğu kişi severdi. Melek gibi bir kızdı.Her zaman olgun davranan etrafına ışıklar saçan bir kızdı. Orta dünyadaki tüm elf kızlarından daha güzel ve ışıltılıydı Gizemim. Savaşta vardı gelenlerin arasında. Sarıldık ağladık koridorun ortasında kimseye aldırış etmeden. Sabaha kadar uyumadım Gizem için bir şey yapabilirim diye ama yapamadım. Elimden yalnızca beklemek geliyordu başka bir şey değil.