Ben bitkin bir şekilde eve gittim.Eve gidince Gizemle eski konuşmalarımızı okudum. Ağladım kahroldum bütün duyguları hissettim içimde.O gece 8 yıllık Gizemden sonra değişen hayatıma kadar yaşadığım en berbat geceydi. Gizeme sarılma cesaretini bulmuştum ama artık çok geç kalmıştım bu bir şey ifade etmezdi. Belki de dostça bir sarılma olarak bile karşılanabilirdi çünkü kokusunu içine çekecek kadar bile uzun sürmemişti sarılmamız.. Okudum eski sohbetleri her smile atışını gözümde canlandırdım. Gizeme ait bir fotoğrafı bile yoktu elimde.Onu doya doya öpeceğim bir fotoğrafı bile yoktu. Yalnızca hayallerimde yaşatmıştım onu.O gece yattım sabaha kadar uyuyamadım sonra kalkıp karne törenine gittim. Gizemi aradı gözerim yoktu. Sınıftaki herkesle vedalaştım gömleklerini imzaladım sonra ayrıldım tek başıma yürümeye başladım rotamı kaybetmiş bir şekilde. Ayaklarım beni Gizemin evine zütürüyordu ama gitmek istemiyordum. Evlerinin önünden geçtim üst sokaklarındaki parka vardım. Oturdum belki de her şey burada başlamıştı. Aşkımızın ilk fitili burada yanmıştı. Biraz düşündüm Gizemle şu an sevgili olsak ne olurdu diye? Dayanamadım daha fazla ileriye gidemedi hayallerim bir yerde takıldı.Ama hayal mi gerçek mi anlayamadığım bir şey karşımdan bana doğru geliyordu.Bu elbette Gizemden başkası değildi. Geldiği yöne doğru bakmaya başladım. Güldüm içten içe. Gözyaşlarımı sildim beni bu kadar aciz görüp üzülmesin diye. Biliyordum o da beni önemsiyordu.Az yada çok beni seviyordu.