Aslında bu yeni olan bir şeydi. Mutlu olmaya çok ufak yaşta başlamıştım. Belki de benim hatam bu olmuştu. Artık mutlu olacak pek bir şey bulamıyordum. Belki çok meşguldüm. Belki de yeteneklerim köreliyordu.

Ben sadece fazlasıyla ciddiye almıştım küçükken babamın bana birini üzdüğümde söylediği o sözü: “Kendini karşındakinin yerine koy.” Ve ilk başlarda bunu o kadar çok yapmıştım ki, bir gün dönüş yolunu yani kendimi bulamadım ve beynimin bir parçası boşlukta uçuşan, hayata uzaktan bakan bir çift göze dönüştü. Bütün duyguları bilen ama hiç birini hissetmeyen biri oldum.