http://www.youtube.com/watch?v=3d4xXvF2ukY&t=24s

Onun bir tepki vermesini bekliyordum arkamı dönmek için. Uzun süre ikimizden de hiç bir ses çıkmadı. Benim söylemek istediğim her şeyi şiir anlatıyordu zaten. O yüzden inatla arkamı dönmüyordum. Adeta pencereden gecenin içine doğru çekiliyordum. Zaten oda da yarı aydınlıktı. Ufka, geceye, sonsuzluğa karışıp kaybolacak gibiydim. Boşlukta süzülüyordum adeta. Bedenim oradaydı ama zihnim her yerdeydi. Sonra bir anda onun sesi beni kendime getirdi. ilk defa adımı söylemişti. Bunu hiç beklemiyordum. Sadece adımı söylemişti. Arkama dönmeden artık neler hissettiğimi anladığını biliyordum. Döndüm ve ona baktım. Eğer bana öfkeyle ya da acıyarak bakıyor olsaydı yıkılırdım. Ama onun bakışlarını şekillendiren anlayıştı. O da sevmişti ya da seviyordu, neler hissettiğimi anlıyordu. Ona doğru bir kaç adım atıp bekledim. O da bana doğru geldi. Şimdi aramızda 1 metre gibi bir şey kalmıştı.
- Ben evliyim, biliyorsun.
+ Biliyorum.
- Yeni evliyim üstelik kocamı çok seviyorum.
Kafamı evet anlamında salladım.
- Seninle vakit geçirmek çok hoşuma gitti.
Sanırım bir teselli geliyordu.
- Senden etkilendim de, ama evliyim işte.
Bu noktada kaybettiğimi anlamıştım ve saçmalamaya başladım.
+ Umrumda değil evli olman. Kocanın seni benim sevdiğimin yarısı kadar bile sevmediğinden eminim. Gel benimle, kaçarız, yurt dışına yerleşiriz. Finlandiyaya, Norveçe, Japonyaya gideriz. Gündüzleri uyur, geceleri birbirimizin oluruz.
Bunları ilk defa duyduğu için şaşırmıştı. Oysa ben milyon kere aklımdan geçirmiştim daha önce. Kabul etmeyeceğine emindim. Kabul etse bir an bile düşünmeyeceğimden de emindim. Gittim yanına elini elimin içine aldım. Artık pes etmiştim, veda edip gidecektim. Hiç bir şey diyemedim ama, bileğinden tutup öptüm sadece. Arkamı döndüm. Ben yürümeye başlamadan tekrar adımı söyledi. Ona baktım, kararsızlıkla bana doğru bir adım attı.