Beynim çok güzel çalışıyordu. Direk onu anlatan bir şey yazmaktansa daha sembolik bir şeyler yazmaya karar verdim. Toplam iki saatimi harcayarak uzun bir şiir yazdım. Üç sayfa tutuyordu. Normalde gibsen yazamazdım böyle bir şey ama uzun süredir efkarlı oluşum lsdyle birleşince güzel bir şey çıkmıştı ortaya. Sürekli gündüzleri gezen, dolaşan bir çekirgenin hayatında ilk kez gece ininden çıkmasını anlatıyordu. Çekirge şaşkın şaşkın dolaşırken gökyüzüne bakıyor, ayı görüyor ve ona aşık oluyordu. O günden sonra her gece aynı noktaya giden çekirge sürekli aya sesleniyor, aşkına karşılık vermesi için yalvarıyordu. En sonunda gölde ayın yansımasını görüyor ve onu ayın kendisi sanıp suya atlayıp boğuluyordu. Şiir böyleydi.