Hatırladığım tek şey elimdeki küçük matkapın uçtuğu ve her yerin karanlığa gömüldüğü idi. Üzerimde radyasyondan etkilenmeyen koruyucu bir elbise vardı. Bu bir şanstı ki gözlerim hiç bir şey görmez ve kulaklarım deli gibi çınlarken, yüz üstü yerde uzanırken yüksek radyasyon alarmını da duyuyordum. Ağzımdan kan geldiğini hissettim. büyük bir şey sırtıma çarpmıştı. 20 ya da 30 metre ilerimde bir şey yanıyordu. sanırım yıkılmış bir duvar da vardı. Zoraki olarak ayağa kalktım. Gözlerim açık mı kapalı mı kestiremiyordum. Ta ki alevler bi anda yükselene kadar.