Yavaş yavaş hava kararıyordu. Aylin ile ben Bilal'in bacağına giren kurşunu çıkartmak için gizli odada bulunan sağlık ekiipmanlarını kullandık. Bilal çok acı çekiyordu, çok ağlıyordu ben de o na ya aslanım kız gibi ağlama az cesur ol, geçecekk hepsi dedim. Kurşunu çıkartmamız için yeterli ekipman yoktu ve biz henüz öğrenciydik. Kurşunu çıkaramıyorduk, deniyorduk ama daha çok kan kaybediyordu. Bir süre sonra Bilal bacağını hissetmediğini söyledi. Teselliler verdim ona ama fayda etmediği. Kahrolası kurşun çıkmıyordu işte çok içerdeydi ve çıkaramıyorduk. Ekipman yoktu. Bilal'in ayağı iyice morarmaya başladı, ağlıyordu deli gibi. Hanna yanında bekliyordu sarılmış ona sıkıca. Herkeste bir çaresizlik vardı. Bilal tekrar bacağını hisseymediğini söyledi, hareket ettiremiyordu. Biz Bilalin olmadığı bir yere geçtik. Aylin'e üzgünüm ama bacağının kesilmesi gerek dedim ağlayarak. Aylin'de haklısın yoksa ölme ihtimali her geçen saat daha da artar dedi. Hanna sürekli yanındaydı ona nasıl söyleyecektik bilemiyorum. Allah kahretsin ki yemeğimiz de gitti, eve de gidemiyoruz yarını beklemeliyiz ne yapıcaz bilmiyorum.