ertesi sabah okulda onu aradı gözlerim.
öğlene doğru kafenin etrafındaydım biri dokundu omzuma. döndüm arkamı kimse yok.
o aptal şakayı yapmış meğer sol omzuma dokunup sağdan dolaşmış. önüme döndüğümde kıkırdıyodu yine. eski duygularımı tekrar yaşıcak gibiydim lan farklı olduğunu hissetiriyodu. büyük bi acısı vardı sanki benim gibi, ama sürekli mutlu görünüyodu dışarıya.
ama o ağlaması aptal bi sebepten değildi o an hissetmiştim.
şimdi, beni geçiştirmeden dün neden ağladığını anlatcaksın yoksa sana kola falan yok dedim. suratı düştü biraz 'hiç konuşmasak nasıl olur' dedi.
olmaz öyle, söz halil sezai gibi ağlamıcam anlat hadi, kafama çok fena takıldı dedim.
peki o zaman diyerek ders çıkışına söz verdi.