Haftasonunu iple çeken ben gelmesin diye dualar ediyordum. 365 günün 365 günüde okula gitsem şikayet etmezdim. Aslıyı gizemi arifi adeta unutmuştum. Gözüm kimseyi görmez olmuştu. Dünyam bi anda merve olmaya başlıyodu. Napıyordum lan ben, kendime gelmeliydim. Daha 2 gündür tanıyodum kızı ve adeta tüm dünyam oluvermişti. Kendi kendime gelin güvey olup kendimi üzmekten korkuyodum yine. Arkadaştık yakındık herşey iyidi ama aradan 1 ay geçmesine rağmen sevgililik olayında bi arpa boyu bile ilerleyememiştim. Havadan sudan konuşuyoduk hergün. Sıkıp kaçırmaktanda korkuyodum. Nisan sonlarına doğru artık hareket geçmem gerektiğini fark ettim. Aldım elime telefonu. Merveyle mesajlaşmaya başladık..
-merve?
+efendimm
-napıyosun ?
+hoca hadi bi çılgınlık yapalım dedi ve dans ediyoruz ahahahah burak ya napabiliriz
-ne bileyim o an aklıma o geldi işte
+sen napıyosun
-beden dersindeyiz. Tribünde oturdum düşünüyodum.
+neyiiiii ?
-bilmem öyle ne olursa
+hıı anladımm
-ya aslında bişeyi daha düşünüyorum biliyo musun?
+hadi yaa neyi kii
-biz. 2miz yani. Ne bileyim çok yakınız ya hani
+eeee nolmuş
-bilmiyorum ya. Sanki sana karşı boş değilim gibi.
+sanki, gibi?
Mutluluktan uçuyodum adeta. Kararsız olmama kızmış gibiydi. Herşey olumlu duruyodu.
-yani hoşlanıyorum senden. Kesin eminim.
+anladım
-bu mu sadece
+bişey sormadın ki. Sadece anladığımı söyledim
-peki benimle çıkar mısın ?
Lan şimdi düşünüyorumda, benimle çıkar mısın ne lan. Ergenken çok aptalmışım gerçekten. Sanki merdivenlerden çıkıyoruz. Komikti ama saftı temizdi.
Mesajı atalı 5 dk olmuştu ama sanki yıllar geçmişti. Korkmaya başlamıştım. Onu kaybetmekten çok korkuyordum. Soğuk terliyordum adeta. O 5 dk 5 yıldan uzun geldi bana. Kalbim atmayı unutmuş, ciğerlerim oksijen almayı durdurmultu adeta. Tüm fonksiyonlarım kapanmıştı hayata cevabı beklerken. Ve cevap gelmişti. Açmakla açmamak arasında o kadar kaldım ki, merakıma yenik düşüp o 2 dakikalık kararsızlık anından sonra mesajı açtım.