Soğuk bir Şubat ayıydı. Olaylardan sonra iyice iç dünyama çekilmiştim. Babamın Antalya'da büyük bir alanda kocaman bir garajı vardı; çeşitli hurda araçlarla doluydu. Kocaman tırı üzerimize sürenin bir ifrit olduğunu, hatta belki Azazil'in ta kendisi olduğunu biliyordum. Her şey anlamsızdı. Aklımdaki soru işaretleri ve yaşadığım keder anlık öfke parlamalarına dönüşüyordu. O kaza sonrası mahvolmuş aracı tamir etmek için Şubat ayının ilk haftasını orda geçirdim. ilk haftanın sonunda babamın telefonuna bir mesaj gelmişti ve Selma Ekinci'dendi. Mesajın kaynağını aradığımda Muğla'da bir yol kenarından geldiğini gördüm ve babamın arabasıyla yola çıktım.