Öyle beklemediğim anda hoca bıraktı yusufu bana döndü geçmiş olsun hoş geldin dedi. Tam hatırlamıyorum o anı Yusuf anlattı sonradan ama bi havale türü bir şey geçirmişim. Ben en son derin nefes aldığımı ve öldüğümü düşünüyordum. O sırada hoca böyle büyüdü sanki gözümde. Karanlık oldu her yer herhalde o an bayıldım ben çünkü devamı hiç yok.Uyandığımda yatakta cenin pozisyonundaydım böyle bi ağır yük vardı üstümde nasıl desem sanki serpme ağ örtülmüştü üstüme. Hocayla Yusuf başımdalardı kadında yanımızdaydı ama ben ayılınca gitti herhalde dedim buna mahremim ya ondan yanımda durmak istemiyor ama o an neden yusufun yanında durabildiğini sormamıştım kendime. Allah kimseye yaşatmasın beyler o tür durumlarda hiçbir şey düşünemez oluyorsunuz. Hiç yapmam dediklerinizi yapıyor hiç söylemem dediklerinizi söylüyorsunuz. Bundan dolayı hikaye de anlatırken saçma bulduğunuz yerleri içinde bulunduğum pgibolojik tramvayı göz önüne alarak değerlendirin. Neyse bu hoca bana dua okudukça sakileştim o ağırlık yavaş yavaş kalktı üstümden doğrulmaya niyet ettim hoca yorgunsundur az uzan acelemiz yok dedi. Yavaştan ısınıyordum hocaya bi yandanda şüpheyle yaklaşmıyordum değil. Hoca dua okumayı bırakı ve resimdeki kağıdı yazmaya başladı. Bana verdi al bunu odanda bulunsun dedi yanında gezdirmene gerek yok ama yanıma tekrar gelirken getir ki belki ben camide olurum seni zorlamasınlar dedi. Kalp atışlarım hocanın her sözüyle artıyordu kimdi bu beni zorlayacaklar ? kime karşı korunuyordum ?

hocanın köye gelirken yanımda getirmemi istediği kağıt bu beyler:
http://tinyurl.com/nqxadtp