Umudunu yitirme,” dedi Almila, “Gördüğümüz gibi zombiler yeryüzünde bir şekilde yok oluyor. Belki de buna sebep olan neyse etkisini yitirdi ve-”

“SUS!.. Lütfen… Tamam, dediğine uyacağım. Yalnız her ihtimale karşı önlemimizi alalım. Umulmadık bir anda zombileşip sana saldırmayım.”

“Tamam,” dedi Almila gülümseyerek ve bana sarıldı. Ürkekçe saçını okşadım.

Her ne kadar Almila’ya o sözleri söylesem de ben zombiye döneceğimi hissediyordum. Bu satırları yazmak için dinlendikten sonra ayağa kalkıp defter ve kalem aradım. Dümenin olduğu yerde defter yerine ajanda buldum ve uygun bir yere geçip kapağını açtım. Kalemimle bu satırları siz okurken benim şimdiki zamanım oluyor. Başımdan geçenleri kaba taslak da olsa anlattım. Eğer bu ısırık yüzünden zombiye dönüşmezsem yazmaya devam ederim. Eğer yazmamışsam…

Şimdi Almilayı çağırıp bu ajandayı ona emanet edeceğim. Bana bir şey olursa Almila tek başına yola devam etmeli. içimde garip bir his var. Çabuk olmalıyım…

29 Mart 2015

Adım Almila. Bugün onun öldüğü gün. Ajandayı bana emanet ettikten yarım saat sonra terleme ve ateş baş gösterdi. Sonunun geldiğini anladığında bana karşı bir tehdit oluşturmamak için yatın uç kısmına gitti ve o anın geldiğini anladığında denize atlamak için uygun yerde bekledi… Ve kendini suya bıraktı. Beni zombilerden kurtaran adamın sonu böyle oldu. Artık yalnızım ve tek başıma ne yapacağımı bilmiyorum. Düşlediğim günleri görebilirsem eğer anılarımı bugünden itibaren yazacağım ve onu hep hatırlayacağım...