Seni anlıyorum, aynısını yaşıyorum.
Kâh gitarımla,kâh kedimle,kâh sokaktaki köpekle,kâh kaşığımla konuşuyorum.
Arkadaşlarım yok değil, yürürken mutfaktaki girişte o boncuklu ipli bişi var işte ona çarpıyorum hışırdıyor bazen, sussana dıbına kodumun çocuğu diyorum, kaşıktan makarna düşüyor,bi gibi tutamadın diyorum.
Bu eğlenceli bişey, bazen yakıp bi sigara aynanın karşısında kendimle konuşuyorum, eğleniyorum lan ben, bence bu çözülmesi gereken bir hastalık değil,bir ayrıcalık, insanlar çevrelerindeki herşeye değer vermeli bence, eline dolanan bir ipe kızmalı, arayıp uzun zamandan sonra bulduğu kalemine sarılmalı mesela,ben böyle seviyorum.