Ses çıkarmadığımız sürece aracı kitleyip içinde güvenli bir şekilde sabahı edebilirdik. Kapıları kilitledim ve Almila’ya isterse uyuyabileceğini benim tetikte bekleyeceğimi söyledim.

“Hayır! Ben de uyumayacağım. Güneşin doğuşunu görmek istiyorum. Gemiler kurtuluşumuz olacaksa eğer uyuyarak bu anı kaçırmak istemiyorum.”

Israr etmedim. ikimiz birlikte şafağı görene kadar tetikte olmaya karar verdik.

Saatler ilerledi ama hiç bir zombi görünmedi. Ya bunlar da zamanla birbirini yemeye başladı ya da gemidekiler şehri zombilerden temizledi. Şafağa bir iki saat kala tehlikelerden tamamen kurtulacağımız umudunun artmasıyla dikkatimiz azaldı ve daha rahat davranmaya başladık. Ara sıra kısa süreli sohbetler ettik.

“Neredeyse sabah oldu,” diyerek bir sohbet daha açtı Almila. “Zombilerin bu şehirde kalmadığına neredeyse eminim. Artık gemilere ulaştığımız zaman başlayacak olan yeni hayatımız için hayal kuruyorum. Yastığa kafamı koyduğumda yenmeyeceğimi bilerek rahat bir uyku çekmeyi uzun zamandır düşlüyorum. Sence gemiye çıktığımız da neler değişecek?”