Hayır, düşünmedim. Ama senin de aynı sonu yaşamanı istemiyorum,” dedim.

“Bugün yaşasam da yarını da garanti edebilecek misin?”

Haklıydı… Ama bende haklı değil miydim? Yoksa kendimi mi kandırıyordum? Ben ölürken hala yaşadığını görürsem huzur içinde son nefesimi verecektim… Kendimi iyi hissetmek için gencecik kızın yalnız başına kalmasına neden olacaktım. Her ne kadar onu kurtarma şansım düşük olsa da…

“Pekala,” dedim. “Ben önden gideceğim, sen ise arkamı kollayacaksın. Tamam mı? Hayatta kalmamız şansımıza bağlı zaten.”

“Tamam,” dedi ses tonu mutlu bir tona bürünerek.