Köyden çıkıp ıssız bozkır soğuğunda güneye doğru ilerlemeye devam ettim. Akşama doğru genç kız kendine geldi. Kısa bir an korkuyla sıçradı, ama ardından sakinleşti ve beni incelemeye başladı. Ben ise ara ara kıza bakıp yola devam ediyordum. Kız her hangi bir şey söylemeden yarım saat kadar bekledi. Sonra;

“Hayatımı kurtardığın için teşekkür ederim! Ne kadar teşekkür etsem yeterli olmaz,” dedi, hızlı bir şekilde.

“Teşekkür etmene gerek yok. Hemde hiç… Çünkü seni öylece bırakıp, arkama bakmadan uzaklaşmıştım,” diye cevap verdim.

“Ama geri döndün… Sen olmasaydın şimdi onlardan biri olmuştum belki de. Kırık bir bacakla nereye kadar kaçabilirdim ki?”

“Haklısın… Ama sen yine de bana fazla minnet duyma. Ben sana duyayım. Sen olmasaydın asıl ben, bencil ve korkak kalmaya devam edecektim. Teşekkür ederim!”

Genç kız ilgisini üzerimden ayırmamıştı.

“Bacağın ne durumda,” diye sordum. “Daha kötü durumda değildir umarım.”

“Şu an bir ağrım yok. Gayet iyi hissediyorum.” Ayağını inceledikten sonra tekrar bana döndü. “Köye niye geldin? Bir akraban için mi?”

“Hayır, sadece işime yarar bir şeyler bulurum umuduyla geldim. Yolumun üzerindeydi yani. Güneye gidiyorum. Zombilerden uzak, sakin bir yaşam süreceğim bir yere. Ya sen ne arıyordun o köyde? Üzerindeki kıyafetlerden hiç de köylü gibi gözükmüyorsun.”

Genç kızın üzerinde, okuduğu lisenin resmi kıyafetleri vardı.