Şehir içinde, ama sakin bir semtte, babadan kalma evde tek başıma yaşıyordum. Annem, beni doğururken öldüğünden anne sevgisi görmeden babam tarafından büyütüldüm. Oldukça sessiz asosyal bir kişi olarak büyüdüm ve öyle kalmaya da devam ediyorum; ne arkadaş, ne sevgili var sizin anlayacağınız –Şu durumda da aksi bir gelişme beklemiyorum… Bu kişilikle nasıl olduysa bir üniversite bitirebildim ve kendi geçimimi sağlayacak kadar kazanç getiren bir iş bulabildim. Her ne kadar kişiliğim yüzünden zor zamanlar yaşasam da değişme gibi bir gelişme olmadı.

Tabii işim bilgisayarla olduğundan asosyallikte zirveye çıkıyorum… Ama bunun bir önemi yok… Hızlı bir şekilde olayın başlangıcına gelmeye çalışacağım…

12 Ağustos 2014 günü çoğu zaman olduğu gibi, fazla mesaiden dolayı havanın kararmasına yakın otobüs durağında otobüsten inip eve doğru yola koyuldum. Evde kendime yemek hazırladığım sırada açık pencereden telaşlı sesler işittim. Birileri korku dolu seslerle koşuşturup duruyordu. ilgimi tekrar önümdeki ocakta ısınmak üzere olan yemeğe verdim.

Güzel bir yemekten sonra televizyonun başına geçtim ve haberleri gösteren bir kanalı açtım. Son dakika olarak verilen haberde bulunduğum semtin görüntüleri vardı. Garip görünümlü insanlar etrafta bulunan insanlara saldırıyor ve yakaladıklarını ısırıyorlardı. Sokaktan işittiğim sesleri hatırlayınca olayın gerçekliği büyük oranda kesinleşmiş oldu. Gerçeği kavrayınca; ilk ne yapacağımı bilmeden kalakaldım. Sonra kalp atışlarımın hızlandığını; küt küt edişini göğüs kafesimde hissettim. Televizyonda ise bu olayın sadece oturduğum semtte değil; il genelinden öte, bütün Türkiye’ye yayılmış olduğunu söylüyordu muhabir. Daha sonra gelen son dakika haberinde ise zombi adı verilen değişmiş insanların tüm dünya da hızla yayıldığı bilgisi geçildi… Bu durumda ülkemizle sınırlı kalmayan bir afet hızla yayılıyordu.