Panpa yasin basin kac bilmiyorum ama yakin fikirlere ve hayat gorusune sahibiz. Benim degisimim liseden sonra oldu, bunun sebebi nedir diye derinlemesine dusunsem bile en ufak bir cikarim dahi yapamadim. Genel olarak bakildiginda gamsiz ve hayati pek giblemeyen bi insanim. Cevremde olan biten hic bir sey beni uzmuyor, mutsuz olmak ya da mutlu olmak nasil seylerdir bunlar bana cok uzak kavramlar, unuttum bu duygulari. Duygusal olarak ekgib bi insanim, beni taniyan herkes cok farkli oldugumu soyluyor, belli bir sure beni tanimaya calisiyor, mucadele ediyor ve sonunda vazgeciyor. Aslinda bu benim isteyerek yaptigim bisey degil ama durumun her an farkindayim.
Kapali kutu olarak gorulmek, insanlarin arkamdan soylenmesi, dedikodular hic biri umrumda degil. Kurulan bir cumleden turlu cesitli manalar cikaran sizofrenik varliklara hayret ve ibretle bakiyorum. Hayat benim icin karmagib degil ve bu yuzden ben cok duz bir adamim. Am got memeden daha fazla ilgimi ceken seyler bilinmezlik, bilinmeyeni bilmek istiyorum.
Felsefi cikarimlari olan kitaplara, makalelere bayiliyorum. Chuck'in gosteri peygberi ile ozdeslesen karakterlerini daha iyi ayirt edebiliyorum. Orwellin 1984u ile gidisata dair daha fazla umutsuzluga kapiliyorum.
Umut etmek konusunda sana pek kayilmiyorum, umut etmek aslinda basarisizligi gozardi etmeye calismaktir, kendini kandirmaktir. Hemen hemen insanlarin cok buyuk bi bolumu gelecege umutla bakar, sokakta cop toplayan da, gunluk binlerce lira kazanani da hep umut eder, umut ederek hayatini tuketir. Umutlar ve hayaller icerisinde yasamak yasamini bosa tuketmekten ote degildir, dunya gorusu realist olmayan insanlar hayallerestlerdir. Ancak bi noktada hayal etmenin guzel oldugunu da inlar etmiyorum. Neyse, boyle iste. Bir gun belki yukselde, konurda denk gelirde tanisiriz, konusuruz.