panpa sen onlara bakma ona bakarsan afrikadakilere kıyasla türkiyedeki en fakir insan bile zengindir.

böyle şeyler kıyaslanmaz gavırların bir sözü vardır "every man for himself" diye. ben de bazı insanlara göre daha bolluk içinde yaşadım ama annem kendine 5 sene kıyafet almazdı, belli bir yaşa kadar eve sucuk alamadık, magnummuş cornettemiş hayaldi, kırmızı et zaten hayaldi, ayda yılda bir 4 kişiye yarım kilo kıyma anca, annem beslenme çantama iÇi BOŞ milföy börek koyardı, şu push pop diye şekerler çıkmıştı ya, onlardan toplasan 1 kere yiyebilmişimdir o da çok hevesli olduğum için almıştı annem. kimbilir nerden kısıp almıştı. bir şeker ulan bir şeker. ama onu bile alamıyorsun işte.

eve yemek giriyordu, okula gidip gelebiliyordum, bunları bulamayanlar da var evet. ama herkesin bir sıkıntıyı kaldırabilme gücü, yaşadıklarının seviyesine bağlıdır. bundan daha kötüsünü yaşayana bu vız gelir mesela. o yüzden kıyaslanamaz.

bak sana şöyle bir olay anlatayım da biraz daha duygulan.

annem, babam, ben cağaloğlu yokuşundan aşağı iniyoruz. orda böyle el arabasında oyuncak satan bir amca var. bir baktım arabada o zamanlar tvde dönüp duran ülkemize henüz girmiş play doh hamurlar. nasıl merak ediyorum, nasıl hevesliyim anlatamam sana. babamdan istedim onu bana alsın diye. sen bekle ben alıp geleyim dedi adamın yanına gitti. sonra elinde alakasız bir peluş oyuncakla(lessie oyuncağı) döndü. ben deliye döndüm ben bunu istemiyorum ki diye ağlıyorum. babam da bu daha güzel ama bak diye oyuncağı bana sevdirmeye çalışıyor. şimdi düşünüyorum babam orda fiyatını sordu baktı cepte o kadar yok, o peluşu aldı demek ki. asıl hikayenin vurucu kısmı ne biliyor musun? babam o olaydan en fazla 1 sene sonra vefat etti. ve o oyuncak hala odamın bir köşesinde durur(20 sene geçti aradan). eğer babam bana o gün, o hamuru alsaydı hamur ufalanıp gidecek bana böyle ders dolu bir anı kalmayacaktı. ama o oyuncağı ne zaman görsem o günü hatırlıyorum ve duygulanıyorum.