şimdi panpa şöyle bir durum var, insanlar burda çocukmuşsun boşver falan demiş ama 14 yaşında hormonların tarafından ele geçirilmiş olsa da bir yetişkin kadar mantıklı düşünebiliyor olur insan. yani o yaşlarımı hatırlıyorum da ben de çoğu arkadaşım da çocuk gibi düşünmüyorduk.

bunu seni iyice depresyona sokmak için söylemedim, aksine bu travmayı atlatmanın yolu o zamanki hareketinin sorumluluğunu kabul edebilmen. bunu bilinçaltında yapabilmen.

tahminimce o zamanlar ergenlik hormonlarının yanı sıra pgibolojik problemlerin de varmış(ki bu kötü bir şey değil, benim de vardı. hassas insansın, çok normal). o nedenle sağlıklı düşünememişsin. ama şöyle düşün, bu pişmanlığı şu anki kafanla yaşıyorsun. şu an 23 yaşında olduğundan 10 yaşında çocuğa tecavüz etmişsin gibi gelebilir ama o zamanlar aranızda 3 yaş fark vardı sadece. bu senin yapığın şeyi normalleştirmez ama en azından sübyancı olmadığını anla diye söylüyorum.

sonucu kötü olmamış, yoksa kuzenin sana karşı soğuk olurdu ama soğuk değil demek ki ona da ters gelmemiş bu olay şimdiye kadar. dolayısıyla kimseyi kırmış ya da incitmiş değilsin, rahatla. ha eğer kızda travma oluşsaydı ağzına sıçardım senin o da ayrı bir konu.

binlerce insanla konuşup düzelememenin sebebi bilinçaltında sabitleşmiş fikirlerin. bir yanın "çocuktum ama" diyor diğer yanın "tecavüzcü pisliğin tekiyim ben" diyor. ikisi de değilsin. bunu sürekli kendine telkin et.

bak bir önerim var ama aşırı hassas bir herifsin o yüzden sonu iyi mi olur kötü mü olur bilmiyorum, yine de söyleyeceğim: bir gün kuzenini karşına alıp tüm bunlardan dolayı özür dilediğini söyleyip, bu hareketinin onda bir pgibolojik sıkıntı yaratıp yaratmadığını sorabilirsin. eğer "yok yaratmadı" derse sen farketmeden bilinçaltın bu cevabı kabullenecek ve özgür kalacaksın.