Suan kendisi çok üzgün ve ben ne yapacağımi bilmiyorum pazarda annesini kaybetmis çocuk gibi caresiz ve endişeliyim ve biraz da korkuyorum. Korkumun sebebi belki bundan ötürü değildir. Kaybetmek belki de.
Beynim bazen diyor ki artık açıl ne kaybedebilirsin diyor sonra bakiyorum çok şey kaybediyorum. Hiç konuşmaktansa ben platonikligede raziyim diyorum beynimi her geçen ele geçirsede. Sen benim sarim ol ben ise lacivertin. Asla ayrilmayalim. Tek bunu istiyorum fazla birşey değil aslında.
Suan mutsuz olmana bile isyan ediyorum. Mutsuzluk eylemi seni nasıl uzebilir diye. Ben kalbin kirilir diye lan yazmaya korkarken en yakındakilerin kalbini kirmasina isyan ediyorum.
Suan uyuyorum ve aklımda yine sen varsin watsap pf bakıp uykuya dalmaya çalışıyorum
"tatlis ruyalar kuzum"