ertesi gün tekrar hastaneye gittiğimde doktor elifin normale döndüğünü söylemişti. küçücük kız ne kadar zor zamanlar geçirmişti. doktor yeterince sakinleştiğini, keyfinin yerine gelmesi için ziyaret edebiliceğimizi söyledi. arasla beraber odasına gittik puflarda oturmuş düşünüyordu. hey ufaklık meraba diyip gülümsedi, elif hemen koşturup arasa sarıldı ve sizi özledim dedi. sonra benimde yanıma gelip artık uslu olacağım may vassap eğer uslu olursam benimde dışarı çıkabiliceğimi söylediler aras abim gibi dedi. gözlerim dolmuştu evet aras belki başarmıştı ama onun yıllarına maal olmuştu. elif zeki bir çocuktu başaracağını biliyordum. arasla bize dönüp beni görmeye geleceksiniz değilmi dedi. aras sakinliğini koruyup ben zaten hergün gelmek zorundayım biliyorsun, ama kontrole gelmesem bile gelirdim, may vassapta sadece bizim için gelmiyordu bi tez ödevi vardı o da gelicek yani bizden kurtuluşun yok ufaklık dedi ve hepimiz kahkaha attık. hafta içi hastaları ziyarete gittim elife çok istediği deniz kabuğu şeklindeki çikolataları falan zütürdüm o hafta öyle geçti. sonraki hafta sonunda beklenen gün gelmiş arastan daha heycanlı olduğumu söyleyebirim. sabah kalkar kalkmaz hastaneye gidip çıkış işlemlerinde orda olmak istedim artık kurtuluyordu