En sonunda içimi yiyip bitiren soruyu soracak bir boşluk yakaladım ve direk ' irem sevgilim misin ?' diye yapıştırdım soruyu... Kısık sesiyle hurafeci sussana ya biri duyacak dedi ve hafif gülümsedi bana bir süre baktı ve evet sevgilinim dedi ama gözlerindeki nemlilik gözümden kaçmamıştı mutlukuktandır dedim bende çok mutluydum zaten ilk aşkım böylelikle tescillenmiş oldu 1 yıldır sevgilim deme özlemiyle yaşadığım kız artık sevgilinin demişti nasıl mutluyum siz düşünün artık. Okula artık irem için geliyorum onunla olmak için mutlu olmak için sevmek için sevilmek için sevgilim diyebilmek için gülümsemek için gülümsetmek için... Çok mutlu bir ilişki yaşıyorduk ne ben onu nede o beni bir kerecik olsun incitmemiştik. Her gün ona seni çok seviyorum sözünü hediye ederdim oda beni onaylarcasına kafasını sallayıp bende seni deyip beni dünyanın o an için en mutlu insanı ederdi fakat bir sorun vardı bana her bende seni seviyorum derken gözünde oluşan o acı o nemlilik her geçen gün gitgide büyüyordu hafta sonları biryerlerde buluşurduk rabia diye sınıf arkadaşımız vardı iremin çok yakın arkadaşı bizi hafta sonları yalnız bırakmazdı sağolsun sağolsun diyorum iğnelemek için değil zaten benim ireme karşı hissettiklerim o kadar saf ve temiz ki onunla ilgili tek hayalim elini tutup sarılmak...