işte tam olarak olay buydu. Ahmet'in bakışları değişmişti ve bugüne kadar bu olayı benden dinleyen tek insan Ahmetti.
Evet, daha o yaştayken katil olmuştum ve yıllardır bu aklıma bile gelmiyordu. Ta ki, Aslı'yı tekrar görene kadar.
Ahmet; kardeşim aradan çok zaman geçmiş, senden intikam mı almaya çalışıyor? Nasıl yani? Neden bu kadar beklemiş ki?

Ben nerden bileyim, neden bu kadar zaman geçtikten sonra oldu ki gerçekten?

Sol göğsüm sıkışmaya başladı ve günlerce hiç geçmedi. Aslı birkaç gün kendini bana göstermedi fakat sürekli izlendiğimi hissediyordum. O anlar
aklımdan çıkmıyordu, sürekli onu düşünüyordum. Yaklaşık 2-3 hafta bu düşüncelerle geçti ve tam amacı sadece hatırlatıp vicdanımı rahatsız etmekmiş
diye düşünürken ansızın soğuk bir nefes hissettim ensemde. Ve o gülme sesi...
Korka korka arkamı döndüm, Aslı.

Bu sefer konuşmak istedim, kendimi toparlamaya ve gözlerimi kırpmamaya çalıştım. Çünkü ne zaman gözümü kırpsam kayboluyordu.

-Aslı, neden ?

-Ali, beni hatırladın mı? Hatırladın mı gerçekten beni?

-Evet Aslı, ne kadar pişman olduğumu anlatamam.

-Ben biliyorum.

-Neyi biliyorsun Aslı?

Bir anda Aslı'nın silüeti iğrenç bir şeye dönüştü ve aklımı yerinden çıkaracak kadar korkunç bir sesle;

-BANA NE YAPTIYSAN AYNISINI SANA YAŞATACAĞIM!

Konuşamadım o an, ağzımdan tek bir kelime çıkaramadım. Gözlerime perde inmişti tekrar ve bir anda tüm hislerim kayboldu.

Gözlerimi açabildiğimde başımda beyaz önlüklü, gözlüklü, orta yaşlarda ve mavi gözlü bir doktor, iki de hemşire vardı.