Çok mutluydum bende seni seviyorum demişti ama kalemim o cümlenin sonunda ki bilmiyorumu da almayı ihmal etmemişti biraz kırgındı galiba kalemim çünkü deli gibi yazması gerekirken donakalmıştı ben ise şaşkın kendime geldikten sonra aldım çantamı sırtıma ve evimin yolunu tuttum aklıma gelen ilk soru başkasını mı seviyor yoksa oldu ama sonradan kendinle bir muhakeme yapıp onun çok saf çok temiz olduğunu düşündüm ve bu beni rahatsız eden saçma gibi görünen nedenden kurtulmuş oldum ama hala kalemim o bilmiyorum da kalmıştı. Ertesi gün okulda birbirimize karşı bir mahcubiyet havası içerisine girdik birbirimize kaçamak bakışlar atıyoruz ama yanyana gelmeye korkar gibiyiz öğle arası ben fırsatını bulup yaklaştım Güneşimin yanına 'Nasılsın?' Dedim 'iyiyim hurafeci sen nasılsın?' dedi bende iyi olduğumu söyledim yanımda olmasına rağmen onu özlüyordum sanki ona dokunmam gerektiğini benim olan birsey bir oyuncak gibi sahiplenmem gerektiğini düşünüyordum ama sonra kendime kızıyordum onu bir oyuncakla bir tutmaya çalışan aptal beynime sitem ediyordum kantine gidelim mi diye sordum olur dedi gittik oturduk ikimiz ne içmek istersin dedim istemiyorum hiçbirşey sadece oturmak için geldik dedi onaylarcasına kafamı salladım konuşmaya başladık dün gece nasıldın neler yaptın tarzı konu konu açıyor ama benim konuşmam gereken tek bir konu var konuyu oraya çekmeye çalışıyorum.