aşk biyokimyasal bi olaydır.
burunda başlar.
ilk kokusunu aldığın an, bilinçaltındaki fantezi adama yerleşir o koku, o yüz, o beden.
sonra eller devreye girer çünkü dokunmak istersin, merak edersin.
ilk dokunuş beyinde daha çok kimyasalı harekete geçirir ve daha çok etkilenirsin.
her davranışını bilinçaltındaki "o" kişiye yerleştirirsin, aşık olacağın "o" kişiye.
artık karakteri de aşık olacağın "o" kişi gibidir çünkü sen onu yerleştirmişsindir.
gülüşünü kafana kazırsın çünkü saplantın haline gelir, sürekli merak eder onu düşünürsün. aklına ilk gülüşü gelir.
ağlarken gördüysen ağlaması gelir, o kadar histerik bi duyguyla bağlanırsın ki
çünkü beynin küçüklüğünden beri aşk, aşk, aşk diye yıkanmıştır.
şairler aşkı uydurup yazmışlar, bütün diğer insanlar gibi gerçek bir histerik düşünceye sırf şair aşk dedi diye kapılırsın sen de.
yazarların romanlarında anlattıkları gibi, bütün filmlerde olduğu gibi acı çekersin.
çünkü aşk acı çekmektir dedi şair.
yemek yiyemezsin, sürekli onu düşünürsün, sürekli onu istersin, sürekli yüzündeki gülümsemeyi görmek istersin, gamzesinde kaybolmak istersin, gözlerinin içindeki parıltı olmak istersin, ona ait olmak istersin, o da sana ait olsun istersin. istersin de istersin..
çünkü bilmediğin bir gerçek vardır ki histerik bir duygudur aşk.

sonra biyokimyasallar bedenini zamanla terkeder, geriye aptallaşmış bir beyinle kalakalırsın.
yalnız.
hep o duyguyu özlersin çünkü uyuşturucu gibidir aşk.
bir kez o duyguyu tattığında bir daha o kadar iyi olamayacağını bildiğin bir hayatla başbaşa kalamazsın.
kimse kabul etmese de bağımlılık yapar.

aşkı şair tanımlamış, yazar anlatmış.
günümüz gerçekleriyse bu şekilde.

hadi şimdi domal,
meğersem aşık olmuşsun.