Uyandığımda araçtaydım, "Herkese bu kadar çabuk güvenme genç adam." dedi aracı kullanan adam. Bu babamdı, o an için hep beklemiştim ancak o an ne yapacağımı hiç düşünmemiştim. Sıcak bir gülümsemesi vardı. Ona sarılmak istiyordum ancak yapamazdım... Yıllardır oradan oraya, oradan oraya sürüklenmiştim ve kendi çabalarım sayesinde 450 üstü bir puan ile iTÜ Elektrik Mühendisliği'ni kazanmıştım. Üstüne üstlük 1 sene ABD'de yaşamıştım ve ilk stajımı ispanya'da yapmıştım. Hiçbir zaman yanımda olmayan ve beni hep uzaktan izleyen bir adama şimdi "Baba" mı diyecektim? "Gelmemiş olmanı dilerdim." dedim. "Neden bahsediyorsun evlat?" dedi, anlam verememişti. "Boşver, anlamayacaksın." dedim. Aramızda bir tartışma başladı ve hissettiklerimi büyük bir hiddetle dışarı kustum. "Evlat, bazen istemediğimiz yolları seçmek zorunda kalırız. Senin iyiliğin için geride kalmak zorundaydım. Her sene burs sandığın bütün o paraları kim yolladı sanıyorsun? Seni uzaktan kollamak zorundaydım." diyordu. Ancak onu anlamak istemiyordum; niçin normal bir aile olamamıştık... Niçin bu yaşa kadar çevremdeki herkes bana bir ucube gözüyle bakmıştı? Ailesi olmayan ama her şeyi kendi tırnaklarıyla kazanan bendim... Ona "Baba" dememeye karar verdim ve söylediklerine cevap vermektense "Nereye gidiyoruz?" dedim sert ve atarlı bir tavırla.