Panpa bu mereti aşmış birisi olarak şunları soyleyebilirim.

Lise bitene kadar bununla yaşadım ama cevremde o kadar ozguvenli insanlar vardı ki yanlarında ezilip buzuluyordum. Gelip yanaklarimi gibarlardi çok sinirlenirdim küçük düştüğünü hissederdim. insanlarin yaninda hep küçük dusurulurdum. O sınıfta hic konuşmayan gizemli gibi görünen hep çok çalışkan zannedilen çocuk bendim. Sesim çıkmazdı hatta bagiramazdim bu yüzden maçlara da alınmazdım hic. Sürekli hayaller kurup hayallerde yaşardım çünkü onlar hep daha tatlı gelirdi ama kafami kaldırıp etrafıma baktığımda anlardım öyle olmadigini. Herkes arkadaşını takmış koluna okulda gezdiriyordu öpüşüp koklasiyorlardi. Onlar gibi olmaya caba gösterdim çünkü oyle bir hayat istiyordum. Derste bir soruyu bildiğim halde cevap vermezdim. Nedenini bilmiyordum içimden bir şey beni frenliyordu. Bu yüzden kendimi ifade edemedim. Herkese guleryuzlu olmaya çalıştım herkesi memnun etme cabasindaydim. Tam bir ezik tiptim anlayacağınız.

Sonra ne mi oldu. Biraz cesaret buldum kendimde ve düşünmeyi bıraktım bir sure bilinçsizce hareket ettim. Sacma sapan muhabbetler açtım. insanların garip bakışlarinin kikirdemelerinin hedefi oldum ama en azından artık beni goruyorlardı. Bu sayede kendimi on plana çıkarttım arkadaş ortamında. O enseye saplak züte parmak yapan benimle alay eden bagirtmaya çalışan tipleri giblememeye başladım artik karşı koymayı öğrendim. Hasgibtir oradan diyordum oylelerine. Gün geçtikçe sınıfta derslerde cesaretimi toplayıp espri yapmaya başladım ve orada sınıftaki liselilerin cidden gerizekali olduğunu keşfettim ota taka gulerlerdi. Ne kadar sacmalarsam o kadar güldüler. Ben de artik düşünmeden konuşmaya hareket etmeye yürürken kollarımi sallamaya başladım. Bu kafayla giderek lise bitene kadar kendi basıma ilaçsız yendim bu lanet hastaligi.

Umarım yardımcı olabilmisimdir. Tek çaresi olayları biraz giblememek karsi koymayi bilmek ve cesaret edebilmek. Hadi iyi geceler gencler