Buluştuk bir yerde, hiç bir şey hissetmedim.O hep hisseden insanlar var ya, içime doğdu gibilerinden yalan. Hayatı boyunca seni giblemeyen insana karşı ne hissede bilirsin? Baktım dokundum soğuktu buz gibiydik. Adı Senaymış, evlenmiş çocukları varmış... Beni biliyorlar mı dedim hayır dedi, ben bile unuttum seni dedi...

Ulan köpek doğurduğu yavrusunu unutmuyor, bir it yavrusu kadar bile değerli değilmişim amk. Peki dedim anlattım annem babam istemiyor artık beni dedim, yüzüme baktı. Ondan bir şey istemiyordum sadece bana manevi anlamda destek olsa yeterdi, ben hiç tanımasam bile bütün hayatım ona bağlamaya razıydım. Baktı yüzüme derin derin; benim hayatımın bir düzeni var sen olunca nasıl olur, eşim ve çocuklarım bu durumu nasıl karşılar bilmiyorum. Sanırım ikimiz içinde bu düzeni bozmamak en iyisi dedi. O öyledeyince Bir kere de istanbul'a gömdüler beni...

O gitti arkasına bile bakmadan ben gece 11'e kadar orda oturduğum oturduğu sandalyeye oturdum, tuttuğu bardağı kokladım, anne kokusu nedir bilmiyordum ve yine bilememiştim. Kala kaldım...

Garsonlar kapatıyoruz abi diye geldiler yanıma ama gidecek yerim yok, ne yapacağımı bilmiyorum. Aklıma huri geldi beyler tek kurtuluşum o diye geçirdim içimden, hem aileside sevmişti beni, tek kurtuluşum onlardı.