Sevdiğim Sevgilim oldu bundan daha büyük bir mutluluk olamaz.2. haftamızdı. Ben daha ona tam olarak seni seviyorum demeye doymadan bir ayrılık mesajı aldım. Başka biri varmış.O mesajdan sonra bir kaç gün ne yaptım ne yaşadım gerçekten hatırlamakta güçlük çekiyorum. Neden bu kadar hızlı geçiştirdin diye soracak kişiler için yaptım bu basit açıklamayı. Evet gerçekten ne oldu ne bitti hatırlamıyorum.O sabah son kez mutlu uyandığım sabahtı. Daha ikinci haftadan kızı bunalttım galiba düşüncem vardı kafamın dört bir yanında bir tek bunu hatırlıyorum. Onca anti depresanlar , uyku ilaçları.. Kafam bi hayli karışmış olmalı. Evet.Hikayemin başında demiştim. Ben karanlıktaki karakterim. Asla aydınlığa kavuşamam. Aydınlığa kavuşmaya hakkım yok.Bu satırları yazarken gözümden akan bir iki damla yaşı silecek hiç bir kimsem yok.O gece onun yüzünü hafızama kazımasaydım... Beni değiştirdiğini anladığım gün ona daha cok yaklaşmak yerine uzak dursaydım.. Belki.işte belki o zaman bende aydınlığa kavuşurdum. Olmadı.Hayat bana yine aydınlığı göstermiş fakat ona kavuşturmamıştı. Masanın çekmecesindeki uyku haplarını yutup karanlığım içinde aynı hayatım gibi hiç güneşin doğmayacağı sonsuz bir uykuyamı dalsaydım. Yoksa belki, belki bir gün aydınlığa kavuşacağıma inanarak yaşamaya devam mı etseydim ? Evet. Belki birgün aydınlığa kavuşmak ümidiyle değilde belki hayat bir kerecik daha bana ışığı gösterirde bu sefer de ben karanlığımda kalırım.O beni mahvedecek ışığa yürümeyi reddederim ümidiyle hala bu soğuk karanlıkta nefes almaya devam ediyorum...

THE END