uzun bir süre uğraştım bu bağımlılık problemiyle ama bıraktığı zaman çok sinirli ve agresif oluyordu biliyordum arkadaşları yüzünden oluyordu biraz da her şey. hiç bırakmadım ellerini bir kere olsun ayrılmadım yanından gidemezdim kaçamazdım sevdiğim adamdan. biraz biraz uzaklaşmaya başladı her şeyden. benden kaçar oldu artık. onun için ben bir engeldim çünkü. hiç unutmam bir gün montunu bıraktı bana daha da yeni öğrenmişim bu bağımlılık olayını.ona çaktırmıyorum güçlü duruyorum ama içim yanıyor amk gözümün önünde sönüp gidiyor sevdiğim adam günden güne zayıflıyor gözlerindeki damarlar kanıyor sürekli mosmor gözleri. aldım montu sarıldım sıkıca, kokusu geldi burnuma sarılınca başladım ağlamaya amk duramıyorum üzülüyorum geberiyorum onu öyle gördükçe. küçücük bedenime küçücük kalbime kocaman bir aşk ve bir de acı sığdırmışım kolay mı?