Neyse beyler döndüm geldim eve, durumu anlattım bizimkilere, şöyle yap yada böyle yap demediler, olayı öylece bıraktık. Ben de O günü huriyle hiç konuşmadan düşünerek geçirdim.

Herşey güzel giderken bir den taka sarmıştı. O gece yarısı Huri aradı. O da düşünmüş belli ki çok net konuştu; "ben senin ailene bakıp bakamayacağım konusunda kararsızım, sana boş yere ümit vermek istemiyorum" dedi. Ben bir şey demedim ona ama çok bir seçeneğim de yoktu. Ya bana sevgi göstermeyen ailemi seçecektim ya da herşeyi bırakıp huriyi... huriyi 3 yıldır tanıyordum ailemi 24 yıldır. annemgile hurinin bu söylediklerini anlatmadım, zaten ben kararımı vermiştim. Ertesi gece huriyle son konuşmamızı yapmak için aradım, çok bir şey konuşamadım ama hakkını helal etmesini ve onu çok sevdiğimi söyledim," ailemi bırakmayı kendime yakıştıramadığımı anlamıştı, "ben olsam ben de aynısını yapardı" dedi... O son kez "seni çok seviyorum kendine iyi bak" dedi...

Sonrasi Dıt dıt dıt...

Ben evlenmeyi düşünürken bir anda ayrılmıştık, büyük bir hayal kırıklığı yaşıyordum. içime aka aka bedenimi dolduran yaşlar gözümden damla damla akmaya başladı. O gün dışarı çıkıp bütün şehri ağlaya ağlaya dolaştım, sabah ezanına doğru artık yürümeye takatim kalmamıştım bir cami bahçesinde oturup camiden çıkan birine taksi aratıp eve gittim.