O bir iki ay gayet güzel geçti, mezuniyet fotoğrafı çekindik beraber gezdik eğlendik ve sonunda da mezun olduk...

O Edebiyat okuyordu öğretmen olmak için daha formasyon alacaktı. Benim iş bulma sıkıntım yoktu bu biliyordu tutturdu benim olacağım yerde ol diye. Benim aklımda kiplan çok daha farklıydı. Bunu aldım karşıma anlattım "beni bir yıl ailemin yanında kalmak istiyorum, maddi olarak onlara yardım etmek istiyorum" dedim. Beklediğim gibi anlayışla karşılamadı, ağladı mağladı ama ben karar vermiştim beyler. Maddi olarak ailemin pek bir yardıma ihtiyacı yoktu ama ben 9 yıldır ailemden ayrıydım içimde çok büyük bir anne sevgisi açlığı vardı onu dindirmek istiyordum...

En büyük çocuk bendim, küçük kardeşimle aramda 2 yaş vardı. En son 2 yaşıma kadar sevmişler beni, zaten ondan öncesini ben de hatırlamıyorum. Sizin anlayacığınız bu açlık 9 yıllık değil bir ömürlük bir açlıktı. Bu dünyada anne sevgisi galiba hayat boyu boşluğu doldurulamayan tek şey. bu konuda ekgiblik, insanı hayat boyunca eğreti ve sakat kılabiliyor. eğer rab varsa yukarıda, o ekgibliğin tamamlandığı gün; "cennetten" başka bir şey dilemiyorum kendisinden. hayat boyu büyük bir devlet dairesinde küçük bir vatandaş olarak yaşadığım şu komik dünyada galiba hayalini kurmaya bile cesaret edemeyecek kadar uzak olmuştum anne sevgisine...