bir gün bize, bu ayyaş kilisenin yeraltındaki mekanlarında mezarları gösteriyor, işte isimlerini tanıtıp, icraatlerini söylüyor derken bir anda boşluğuma geldi lokma döktürdünüz mü diye sordum. bi an afalladı, varoluşsal boşluğa düştü. bunu anlayınca hemen konuyu değiştirdim, çünkü insanları zor durumda bırakıp, kıskacıma almış gibi hissettiğim zaman sevmiyorum., özellikle yeraltı gibi basık mekanlarda.

ama kararlıydım bunlara lokmaydı, helvaydı göstereceğim hep, cahil kalmasınlar yani, bunlar önemli şeyler. ardından üst kata çıktık tekrar, derin bir nefes çektikten sonra ben her zamanki yerim olan sol en ön tarafa oturdum, şarabımı da yanıma alarak. çantamdan çıkardığım bir dilim kepekli eppeği şarabıma batırırken papazla göz göze geldik ve o anda sanki bana "kırıntıları yere dökme oç" bakışı attı. bende "sen mi temizliyorsun yarram" der gibi baktıktan sonra önüme döndüm ve duama devam ettim. hayır yani dökülse nolur yani hizmetlilere boşuna mı para veriyorsunuz...