Hafif bozkırlık bir alana çıktığımızda aradan 1 haftaya yakın bir zaman geçmişti erzak neredeyse tükenmiş ,mirindanın babasının yay ve oku almamıza rağmen etrafta pekte hayvan yoktu .bayağı perişan olmuş haldeydik .ama vakit yılma vakti değil tez vakitte yeni yaşanacak bir yer bulma vaktiydi. uzun uzun yürüdükten sonra uzakta yerleşim yerine benzer 2-3 evli bir çiftlik gibi bir şey vardı. tekin miydi emin değildik ama mirindanın ve annesinin haline bakınca başka şansımız yoktu. kıyafetlerimiz yırtık bi şekilde bi kaç parçası geride kalmış neredeyse sürünür halde kapının önüne geldiğimizde bizi yaşlı bir adam karşıladı. hafif sakallı tontoş bir dedeydi.-heyy bu ne hal ne oldu size +ebau ebau baeb ,konuşamıyorduk amk –hadi içeri gelin içerdi anlatırsınız deyip bizi hayatımızın önemli durağı olacağı eve davet etmişti .eve girerken girişteki silah koleksiyonu dikkat çekiciydi ,yavaşça salono doğru geçmiştik.-karnınız açtır umarım bende kendime yemek hazırlamıştım deyip bizi sanki yıllardır o evin insanıymış gibi yabancılık çekmeden salonda bırakıp yemek getirmeye gitmişti. bize yemeği getirdikten sonra olayları anlatmıştık aramızdaki kısa bir sessizlikten sonra, kalın ve titrek sesiyle –isterseniz burda kalabilirsiniz eğer o haydutlar birdaha gelirse canlarını okurum ehehe , diyerek ortamdaki gerginliği atmaya çalışmıştı yalnız ve sevecen bir insandı –aslına bakarsanız burda kalabilirsiniz ama bir şartım var , benim geniş bir arazim var ve hepsi değil ekebildiğimiz yere kadar ekersek burdan hafta 1 geçen tüccarlara muhtaç olmaz hemde bu evde kalmak için bir sebebiniz olur diyerek hafif gülümsemesi ile bizim içimizi ısıtmıştı bile.