-üşüyorum ve başım döndü biraz. dedi
-1 ünite daha verebilecek misiniz. dedi hemşire.
ceyda hiç bi şey demeden geri yattı.
yüzü gerçekten solgun görünüyordu, kızın rengi değişmişti resmen.
-kötüysen verme ceyda. dedim
-yok yok iyiyim, geçti. dedi
ve hemşire ceyda'nın onayı üzerine 2. tüpü tatkı.
2 dk geçmişti ki ceyda gözünü kapattı.
-iyi misin. diye sordum tekrar
-başım dönüyor, geçer birazdan, merak etme. dedi
merak et dese bile o an ablamdan başka kimseyi merak edebilecek durumda değildim zaten.
ama ceyda'ya kocaman bi minnet borcum vardı artık.
zor da olsa 2. ünite kanı da aldı hemşire ceyda'dan.
hızlı adımlarla ameliyathaneye girdi.
konuşmalardan anladığım kadarıyla ceyda'dan alınan kan direk ablama verilecekti ama olası bi ameliyat için daha fazlası gerekecekti.
o yüzden herkes kan bankasından gelecek olan kanı bekliyordu.
derken ablamın doktoru geldi.
bize kafasıyla selam vererek içeri girdi.
doktorun arkasından bi kaç cihaz getirdi hemşireler, onlar da içeri girdiler.
geçmek bilmiyordu yine zaman.
ara ara hemşirelere sorsam da hiç birinden net bi cevap alamamıştım.
mecburen bizim doktorun gelmesini bekleyecektim.
aradan bi yarım saat daha geçmişti geçmek bilmeyen.
ceyda kendini iyi hissedip kalktı yerinden.
dışarı çıktık 3'ümüz beraber.
ameliyathanenin ordaki oturaklara oturduk.
ceyda meraklı gözlerle bize bakıyordu.
"kaza" demiştim ama ne kazasıydı, kız da derdimize ortak olmuştu, durumu anlatmak gerekiyordu.
belki ben kalkınca aysel anlatır diyerek kalktım yerimden "ben azcık hava alayım" diyerekten.
ceyda ve aysel kalmıştı oturduğumuz yerde.
acil'in kapısından koşan adımlarla giren önde emrah'ı arkada da cemil usta ve rüstem abi'yi gördüm.
emrah la konuştuktan sonra ceyda'yı aradığım için telefon meşguldü.
emrah da durumu cemil usta'ya anlattıktan sonra bana ulaşamayınca ablamı aramış, ablamın telefonu da cevap vermeyince durağı rüstem abi'yi aramışlardı.
rüstem abi anladığı kadarıyla durumu anlatmış ve hastaneye gelirken emrah ve cemil usta'yı da almıştı.
önce emrah geldi yanıma.
3'ü de benden daha panik haldelerdi.
ben ilk şoku atlatıp 2. evreye, bekleme evresine geçmiştim
daha sakindim.
-ablan nasıl. dedi emrah.
-çok kan kaybetmiş abi, doktor henüz bi şey demedi ama bahsettiği şeyler olmaya başladı. dedim
-kan bulundu mu. diye sordu cemil usta.
-bulduk ama ameliyata alabilirlermiş usta, o yüzden fazlası lazımmış. dedim
direk telefonu çıkarttı, birini arıyordu.
-napıyorsun usta. dedim
-sanayideki çocukları arıyorum, bulsunlar, bulamazlarsa yaratsınlar. dedi öfkeyle.
-kan bankasından bulduk ama daha gelmedi. dedim
biraz da olsa sakinleşmişti.
-bizim yapabileceğimiz bi şey var mı. diye sordu rüstem abi.
-allah razı olsun abi, beklemekten başka yapacak bi şey yok, bi şey olursa ben haber veririm sana abi. dedim ve o her ne kadar istemese de biraz durduktan sonra durağa gönderdim rüstem abi'yi.