sana bir hikaye anlatayım. vaktiyle, tanrıyı aramak için babilliler bir kule yaptırmışlar. demişler ki. eğer tanrı göklerdeyse onunla ilk biz irtibat kuralım. tek tek koca koca taşları üst üste koymuşlar. o zaman tabi bu hiç kolay olmamış. vinç yok keza. yüzlerce taşı dizmişler ve gönüllü bir "babilli" kulenin en tepesine elçi olarak çıkmış. sonra bir baksa ki "tanrı orada yok"

zaruri ibadetler aynı bu babil kulesine döşenen taşlara sarfedilen efor gibidir.

yorulursunuz, kendinizi paralarsınız ama yaradan'a ulaşamazsınız.

o yüzden biz hristiyanlar gönülden ve istediğimiz zaman yaradanla konuşur gibi ibadet ederiz.

pazar olayı nedir o zaman?