Bu böyle devam etti bir kaç ay. Gördüğüm kabusların hiçbiri mantıksız alakasız şeyler değildi uyandığımda hep hatırlıyordum ne gördüğümü. O sıralarda hep aynı kabusu görüyordum. Küçük bir çocuk ama insan değil konuşamıyor sadece gülüp ağlıyor herkes bunu dışlıyor korkuyorlar ondan kimse ona yaklaşmak istemiyor. Bir tek ben arkadaş oluyorum onunla. ama biliyorum insan olmadığını sadece rüyadan ibaret olduğunu. Yinede yalnız kalsın istemiyorum. OYunlar oynuyoruz gülüyor ben uyanacağım artık sabah olmuştur diyorum ağlıyor .