bi hafta falan geçirdim böyle. sonra bi gün sonra tam evden çıkacam kapı çaldı. açtım baktım bu kevaşe kapının önünde. "nerden buldun lan beni?" dedim. ahmet abi söyledi dedi, ahmet abi de xbarin sahibi olan adam. iyi ki kıçımı dönüp oraya girmişim o gün amk. kız oraya gittiğimi görmüş tayfaya falan sormuş nerde oturduğumu bulmuş izimi. içeri geç gibilerinden bi hareket yaptım. yüzsüz huurnun ne diyeceğini merak ediyor da değildim. bi yandan da mutluyum kendi ayaklarıyla geldi kendi sonunu hazırlamaya diye.
"vicdanım çok sızlıyo çünkü fezanın o hale gelmesine ben sebep oldum" dedi, iyi bari farkındasın diye geçirdim içimden ama ağzımı açmıyorum. "biliyosun rahat bi yaşantım vardı önceden. size gelip giderken feza onunla sevgili olduğumuzu düşünmüş ki hayatımda başkaları da vardı. bunu anlayamadı belki küçük bi şehirden gelmiş olduğu için, bu kadar hazmedemediğini düşünemedim" dedi, yüzü de kızarmıyordu huurluğunu anlatırken.
sonra evde zulayı unuttuğu icin kendini suçlu hissettiğini söyledi. bunun üzerine bi tokat aşkedecektim kendimi zor engelledim beyler. ulan adamin kalbini kırmışsın, taklarına başlatmışsın, zaten huursun suçlu hissedecek bunu mu buldun amk?
sonra anlattı, başı derde girer diye bir süre ailesinin yanına dönmüş. ortalığın durulduğunu düşününce beni bulmaya çalışmış ama malum evi falan değiştirdiğim ve okula gitmediğim için bulamamış. Şimdi sevgilisi falan varmış akıllanmış o takları kullanmamaya yemin etmiş vesaire.
dinledim sonuna kadar bunu buyuk bi sabırla, bi yandan kendimi zaptetmeye çalışıyorum ama eminim gözlerimden ateşler fışkırıyor. bilirsiniz bi laf vardır dostunu yakın tut, düşmanlarını daha yakın
diye. ben de kem küm peki falan filan bişeyler dedim, geldi sarıldı falan hemen yavşamaya başladı, ama kız yaklaştıkça midem bulanıyor.