neyse işte düzenli olarak gitmeye başladım, mekana xbar diyelim. tek tük insanlar oluyordu burada bi de düzenli gelen bi tayfa vardı. insanlar karşısında adımı söylerken titreyen ben tayfanın da ilk adımı atmasıyla tabi arkadaşlık ediyodum gelen geçene laf atıyodum. sahibiyle falan da aramız iyiydi, para tak zaten teyzemler sürekli yolluyor, benim de bi kiram var bi dershane param geri kalanını burada harcıyordum. haliyle xbarın sevilen bini olmuştum.
günler böyle geçiyordu. içmek değil ama diğer insanlarla iletişim içinde bulunmak, sevilmek falan bazen unutturuyo gibiydi bazı şeyleri. bi yandan da fezanın ailesi arayıp duruyodu ama açmaya yüzüm yoktu, kendimi acayip suçlu hissediyordum. teyzemler de sürekli ısrar ediyorlardı gelmem için, eve en son cenaze için gitmiştim çünkü. hiçbir şeyle yüzleşmeye gücüm yoktu beyler. ne o şehirle, ne sütannemlerle, ne kendimle yüzleşebiliyordum. zaten sürekli sorunları erteleyip görmezden gelerek idare etmeye çalışan bir insanımdır, o da çok kötü bir şekilde patlak veriyordu.