hazırlanıp hiçbir şey yokmuş gibi işin yolunu tuttum. artık kaçamazdım. o gün sıradan günler gibi geçti. akşam eve geldiğimde selma ablayla hiçbir şey yokmuş gibi yaşantımıza devam ettik. o ne olursa olsun bir huurydu. ne kadar garipsense de onun yaşdıbının ve işinin bir parçasıydı. 7sinde neyse 77sinde o olurmuş insan. damarlarından akıyordu huurluk. benimle gibişip 2 hafta sonra burayı terk edeceğini söylüyordu. kendisi de demişti zaten kadınlara güvenme diye.

devam eden bir kaç gün daha böyle ilerledi. artık kadınlara olan saygın ve inancım iyice yerle bir olmuştu. iş yerinde sürekli kafama takılan sorular, sürekli kendimle olan yüzleşmelerim ve içinden çıkamadığım kör kuyularım vardı. ruhum derinlerine inildikçe karanlıklaşıyordu.