ertesi gün olayın garipliğiyle başım hafif ağrıyarak uyandım. selma ablada kendi yerinde yatıyordu. zaten iyice taka saran hayatımda bir bu ekgibti. pekekentlik yaptım , elimdeki kızı kaçırdım, kumar oynattım, aşık olduğum huurya grup yaptım, yine aynı huur intihar etti. bu kadar mı kötü bir insan olmuştum. ne umutlarla gittiğim izmirde pis bir yaşantıyla yaşama tutunmaya çalışmıştım.

Ama belki de böyle olmalıydı. kötü insanlar ve iyi insanlar vardı yer yüzünde. anladım ki ben kötü bir insanım ve hayatın bana sundukları bu. kendi yönümü kendim tayin edememiştim. ağacın dalından düşen bir yapraktım. rüzgar nereye savursa oraya gidiyordum. artık sorunlarımla yüzleşmenin vakti gelmişti. hatta geçiyordu bile. bundan sonra yaşamımı düzene sokma vaktiydi. ya da iyice tak yoluna gitme vakti...