*
normalde olsa açmazdım belki ama normal bir insan bu saatte aramazdı.
"hayırdır inşallah" diyerek açtım telefonu.
-alo. dedim. ceyda ağlıyordu. konuşmadı önce.
-ceyda, iyi misin? diye sordum.
-ömer beni alabilir misin. dedi
-iyi misin, ceyda, noldu? diye sordum tekrar ama cevap vermedi.
-beni al ömer. dedi ve telefon kapandı.
uyku sersemliğim geçmemişti henüz ama fırladım yerimdem.
üzerimi değiştirmeden ceketimi giydim ve çıktım evden. gececi arkadaş içerde oturuyordu.
durağın camından beni gördü.
muhtemelen "hayırdır" demek için dışarı çıktı ama ben çoktan sürmüştüm arabayı.
umuttepe'ye doğru gidiyordum tam gaz.
gece boş olan yolda gideceğim yere varmam 10 dk bile sürmemişti.
bağ evinin kapısına gelince durdum.
havuzlu bahçenin içinde arkadaşlarıyla beraber bekleyen ceyda beni görünce fırlayarak geldi içerden. ağlamıyordu ama canınının sıkkın olduğu her halinden belliydi. ön koltuğa, yanıma bindi.
-iyi misin? dedim
-gidelim ömer. dedi
daha fazla uzatmadan "nasıl olsa anlatır" diyerekten sürdüm arabayı.
yahya kaptan'a doğru gidiyorduk, yoru yarılamıştık ki;
-eve gidemem ömer. dedi
-nereye bırakayım o zaman. dedim
-gidecek yerim yok ömer. dedi
-saçmalama ceyda, arkadaşın falan da mı yok onlara bırakayım. dedim.
-allah hepsinin belasını versin. dedi sinirle.
ama gerçekten sinirlenmişti, rol yapmıyordu, o yüzden gitmedim üzerine.
normal biri olsaydı eve zütürür misafir ederdim de bi gören falan olsa kurtulamazdım dillerinden.
hem üstü başı da bu saatte ceyda'yı eve zütürmek için hiç müsait değildi.
benim düşündüğüm ama olmaz kararını verdiğim şeyi o sordu,
-bu gecelik sende kalabilir miyim. dedi
-olmaz. dedim hiç düşünmeden.
boynunu büktü ceyda, gerçekten çaresiz görünüyordu, gecenin bu saatinde kızı otele bırakacak halim de yoktu.
mecburen sürdüm bizim mahalleye. yol boyunca hiç konuşmadık ama bize gittiğimizi anlamıştı.
"inşallah durakta kimse yoktur" dedim içimden mahalleye girerken.
ve evet kimse yoktu çok şükür. arabayı park edip hızlı hareketlerle indirdim ceyda'yı arabadan. binanın kapısını açtım ve girdik içeri. artık bizi kimse göremezdi ama ben yine hızlı adımlarla çıktım merdivenleri. bir an önce eve girip pgibolojik olarak rahatlamak istiyordum. eve girer girmez ilk işim perdeleri kontrol etmek oldu. hepsi kapalıydı. derin bir nefes almıştım.
ceyda'yı koltuğa oturttum. oturunca elbisesi iyice yukarı çıktı. bacakları fazlasıyla açıktaydı. şeytan dürtse de zor durumda olduğu için eve getirdiğim bir kıza bakamazdım, aklımda eylül varken baksam da bi şey anlamazdım zaten. bi süre öylece oturduk ikimizde. saat 4'e geliyordu. ceyda ağlamaya başladı. o ağlayınca dayanadım sordum tekrar.bu sefer uzatmadan anlatmaya başladı.
yukardaki odaya çıkartmış ev sahibi bin bunların hepsini, sonra ceyda'nın anlattığına göre arkadaşları planlı olarak tek tek çıkmışlar bi bahaneyle odadan. bunları yalnız bırakmışlar. cocuk da alkolü fazla kaçırınca sulanmış buna.
-bi şey yaptı mı. diye sordum.
-dokundu sadece, ondan sonra ben ağlayarak indim aşağıya, direk seni aradım. dedi
omzuma yasladı başını. hiç bi tepki vermedim. hala ağlıyordu. aradan biraz zaman geçmişti.
ceyda'nın sesi kesilmişti. hafiften başımı kaldırıp yüzüne doğru baktığımda uyuduğunu gördüm.
orda uyumasını beklediğim son insan huzurla uyuyordu omzumda..
kendimi teselli edebilmek için "o yerin bi sahibi var" diyebildim sadece içimden...