bu sürtük kardeşimi iyice kafaya aldı, e çocuk yakışıklı, kültürlü, tıp da okuyo ne yapsın amk. yatıp kalkmaya başladılar, iyice evden çıkmaz oldu. kendisi de başlamış taklara eve getirip duruyor ama ben evde olduğum sürece gibseler kullanamaz farkında, o yüzden uslu uslu duruyor kevaşe.
bi gün çıktım dersten eve geldim, baktım feza uçuyo, cinlerim tepeme çıktı, kıyametler kopardım. feza kendinde olmadığı için kızla muhatap oldum haliyle, sesi gittikçe cırtlaklaştı laf yetiştiremez oldum, gittim odama aldım bikaç tane kıyafet, dedim okulunuza da sokayım size de, gittim terminale bi bilet alıp ananemlerin yanına döndüm. renk vermedim tabi ziyaret falan ama abartmıyorum geldiğim geceden beri her gün bikaç tane kabus gördüm. feza zaten arayıp sormadı, ben de gurur yaptım sorsalar umrumda değil ama nasıl merak ediyorum. böyle böyle bir haftayı zor ettim, içim içimi yiyor dedim artık eve döneyim.
atladım otobüse döndüm geri. gece vaktiydi tuttum bi taksi eve gittim, ama sanki koşarak gitmişim gibi kalbim küt küt kafamdan atıyor. içimden geçiyo kesin kötü bişey oldu sonra kendimi zor rahatlatıyorum. koşarak merdivenleri çıktım, o heyecanla anahtarı çevirip kapıyı zor açtım.
evi tak zütürüyodu. ben hayatımda fezanın dolabında katlanmamış bir kıyafet görmemiştim. ama evi cidden tak zütürüyordu. kafayı yiyecektim, o telaşla kapıyı falan açık unutup odasına koştum. karanlık, ışık yanmıyo, zaten ortalık duman altı önümü zor görüyodum, yürüyodum ama bir şeylere basıp basıp tökezliyo gibi oluyodum habire.
odanın kapısı açıktı, ilk önce seçemedim ama feza yatağa sırtını dayayıp oturuyodu, hareketsiz gibiydi, gözlerini dikmiş bi yere sadece bakıyodu. önce korktum koşup kucağıma yatırdım bi yandan dik tutuyorum, o hafif hafif titriyo, canlı olduğunu titremesinden anlıyorum sadece, bi de nefes alıp verişinin sesi var. biraz daha titredi, azıcık daha, sonra titremez oldu. ne kadar durduk öyle bilmiyorum, en son güneş pencereye girmişti, saçlarına vuruyodu. sonrasını pek hatırlamıyorum. hatırlamak da istemiyorum.