feza yine her gün bir yeni bilgi tadında dolaşıp akla gelebilecek her konuyla ilgili bir şeyler anlatıyordu. yine kırlara gidiyorduk. artık yeni yerler bulmaya yönelik bigiblet turları yapmıyorduk ama yeni yıldızlar keşfediyorduk. bir yandan fezayı çözmeye çalışıyordum. herkesle arasında aşılmaz bi duvar vardı, kafasının içine girmek imkansızdı. ama adama saygım sonsuzdu.
bu arada dedemin emekliliği yaklaşıyordu, ben liseyi bitirirken lojman hayatım da bitecekti. büyüdüğüm yerden ve sütannemlerden ayrılmak istemiyordum. evde sürekli şımartan bir anane ve nevrotik bir teyzeden kaçıp sığındığım tek yer onların eviydi. sütannemi annem, kocasını babam bellemiştim, fezanın abisi benim de abimdi. yemekleri beraber yiyorduk, akşamları salonda beraber oturup ukala bir bin olan abisini dinliyorduk. orada kendime ait yatağım, nevresimlerim bile vardı. sütannem çekyat açardı beyler.
son sınıfa geçerkenki yaz dedem vefat etti. bunun üzerine evdekiler kafayı daha bi yemeye başladılar. küçük teyzem kocasından boşanıp yanımıza geldi. evde üç tane kadın, üçünün de kafa kırık. dedemle gerçi o kadar bağımız olmadı, harçlığımı falan ekgib etmezdi ama günde belki iki çift laf ya eder ya etmezdik.
dedem ölmüş, sınava girecem, teyzeler, ananem kafayı yemiş derken ben de delirme durumuna geldim. taşınma zamanımız da yavaş yavaş geliyordu. taktan bir yaz yaşıyordum