böyle böyle zaman geçti, ilkokula başladık. zaten babasının öğretmen olduğu okula gidiyorduk aynı sınıfa düşmüştük. tek arkadaşım oydu, diğerleriyle olmak istemiyordum. onun da tek arkadaşı bendim, uzun süre sınıfla kaynaşamadık, sonra taşak konusu olmaya başladık. küçük binler aramızdaki kardeşlik bağını kavrayamadıkları için adımızı aşıklar diye çıkarıp dalga geçiyorlardı. feza hiç aldırış etmezdi, okula gider gelir çalışırdı derslerini zaten sürekli uğraşılan çocuk olurdu dersleri de iyi diye torpilli falan. o gibine takmazdı ama benim çok onuruma dokunurdu beyler. bi gün hatırlıyorum, ortaokula geçmişiz, feza o gün hasta mı ne gelmemiş okula, bu binler yine dalga geçiyor benimle, bu sefer de tekim tutamadım kendimi hüngür hüngür ağlıyorum, fakat züt korkusu ağzımı açamıyorum. çantamı toplayıp fezalara koştum beyler, yapmaz olaydım. fezayı ilk defa o zaman bu kadar sinirli görmüştüm, normalde çocukta mimik yoktu amk. çelimsiz haliyle okula koşup hepsini indirmeye kalktı, tabi beceremedi, çocuk hasta hasta sağlam dayak yedi, neyse ki öğretmenler falan yetişti de ayırdılar ama herkes çok şaşırmıştı akıllı uslu çalışkan bir çocuğun böyle bir şey yapacağına.
sbs falan geçti, feza fen lisesine girebiliyordu çok rahat. bense ortalama bi anadoluyu tutturacak kadar puan almıştım. o kadar emek vermesine ve aradaki dağ kadar puan farkına rağmen feza da benim liseyi yazdı, lise hayatımız da beraber geçecekti böylece