süt kardeşim feza... çok garip bir çocuktu beyler. yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi. içtiğimiz süt bile aynı anadan geliyor düşününce. sürekli birlikte olmamıza rağmen çok farklıydık. o sürekli anlatacak bir şeyler bulurdu. abisi de zaten cin gibiydi, adamda konuşacak şey bitmezdi, feza da binbir heyecanla gelir bana anlatırdı ne duyarsa. ben de zevkle dinlerdim. uzun yıllar sonra bile hayatımda onun kadar öğrenmeye istekli ve her şeyi bilen bir insanla karşılaşmadım. biz çocuk canavarlığıyla sürekli bir şeyler yıkarken feza canla başla yıktığımızı düzeltmeye çalışır, ortaya bir şeyler koyardı o çocuk aklıyla. mesela biz ağaca tırmanırken dalları kırıyorken feza arka bahçelerine babasıyla sürekli bir şeyler ekip onlara gözü gibi bakardı. buna rağmen özgüvenli ve ukala bir çocuk değildi, hatta baya çekingendi. lojmanda tek arkadaşı bendim ve bununla gurur duyuyordum