Bir gün bir olaya şahit oldum. dıbına çaktığım bir dördüncü sınıf bizim pekekente uzun zamandır seni şu kızı yararken göremiyoruz dedi. Başımın üstünden kaynar sular döküldü beyler. O an bişey yapmayan aklımı gibeyim. Bi daha nasıl baktım o kızın yüzüne nasıl baktım bilmiyorum. Neyse bu dıbına kodunda gülüyor, yav abi yapma şöyle filan diyor. Gözümün önünde yarım saat kıkırdadı. Bi de ben bişey söylemeyim diye yanıma gelip, niye kimse kardeş olduğumuza inanmıyor diyor. E madem kardeşsin niye hala gülüp duruyon dıbına verdiğim. işte böyle beyler bi yandan elime koz geçti diye seviniyorum, bi yandan çok zoruma. Kızla bundan sonra biraz mesafeli bi ilişkimiz oldu. Ben buna sürekli ikazda bulunuyorum,şu çocuktan uzak dur diye. O da ısrar edince söyledim gitti. Kız anında ilişkiyi kesti bu puştla. Ama nasıl sevindim, bana olan güvenini görünce. Artık sadece ben vardım. Öğle arası sohbetleri, birbirimize resim çizmeler, ikindi kahveleri... Herşey çok güzel gidiyordu, ben artık açılmak için doğru zamanı kolluyordum.