Kapıyı çalar çalmaz aklıma ulan babası evdeyse tuzağa çekmiş dayak attırırcaksa diye düşündüm öyle olmadı, kapı açıldı Nur hiç ağlar gibi durmuyordu, üstünde pijamaları, hafif makyajıyla, girmedim içeri. "Gel hikayeci." dedi. "Ne olduğunu anlatır mısın." dedim. Telefonda ağlayan kız şimdi makyajını filan yapmış, pijamalarını giymiş, ara sıra kaçamak gülüşler atıyor, "içeri geç kendin gör." dedi. "Ne olduğunu anlat geleyim." dedim. "Hikayeci anlatılacak bir şey değil." dedi. Adımımı attım kapıyı kapattı ışığı yaktı, ayakkabımı çıkaramadan dudaklarıma yapıştı. Ne oluyoruz diyemeden ittim Nur'u. "Çok özledim seni Hikayeci." dedi. "Ben özlemedim, Nur yaptığın şey doğru değil." dedim. Dudaklarıma bir kez daha yapıştı yine ittim. "Beni unutamamış olsan telefonuma cevap vermezdin, buraya gelmezdin." dedi. "Unuttum, saatin geç olması merakımı arttırdı sadece şimdi gidiyorum."dedim. Gitme dedi. Niye diye sormadım derken yine yapıştı dudaklarıma bu sefer sürtünmeye başladı ve beynim kontrolü gibime verdi ama acayip bir savaş vardı, kontrolü bir anda gibim almıştı ama beynimde isyan ediyordu sanki.