zenginlik hayal mayal olmamali. zengin olunca mutlu olunacagini dusunmek cok aptalca. belki bicok sorununu daha kolay halledeceksin, kendini guvende hissedeceksin ama yapabilecegin seyler cok farkli degil. fakirken yolun kenarindaki cay bahcesinde uc liraya cay icersin, zengin olunca nice de marinada 30 euroya cay icersin. aslinda arada hicbir fark yok, tamam 30 euroluk cay guzel bardakta gelir, kokusu vs daha guzeldir ama sonucta cay. demek ki herseyin daha iyisini yiyebilir/icebilir/giyebilir/kullanabilirsin ama yuzlerce kat daha iyisi degil. ustelik bi sure sonra alisinca artik luks standarta donusuyor ve bi zevk alamiyosun. peki sayginlik diyelim, evet paraniz olursa insanlarin sizin paranizi alma istegi artar ve sizden para kazanmak icin/bisey satmak/dolandirmak/borc istemek/beraber is yapmak icin size sizin ozel bi insan odugunuzu hissettirmeye calisir. buna parayla elde edilen saygi diyoruz. agaoglu gibi anadolu tipi kalantorlarin egosu bununla beslenir. bu gercekten ulasilmasi gereken birsey mi? insanlardaki ozellikleri goremeyecek kadar kendi hirslari ve menfaati pesine dusmus insanlarin size "ozelsiniz" diye tiyatro cevirmesi ne kadar keyif verebilir. asil mutluluk basit ve guzel bi hayata sahip olmak bence.

sanirim gercek mutluluk ilk etapta ego ve sahsiyetin ile ilgili butun sorulari aklindan silmek ve buna inanmamak. saygi ve dalkavukluga olan bagimliligi bitirecektir. hayati ve insani oldugu gibi basit haliyle kabul etmek ve bu oynadigimiz "insanlik" tiyatrosuna kendimizi fazla kaptirmamak. ikinci etapta da onune hedefler koymak ve bunlari basarmak. bu hedefler "zengin olucam" gibi sacma hedefler degil de mesela bi spor alaninda madalya almak olabilir. bi kitap yazip ondan para kazanmak olabilir. bilimsel bi arastirma yapmak olabilir. kocaman bi balik tutmak olabilir. parasutle atlamak olabilir. koyulan hedeflerin buyuklugu koyan kisinin kapasitesine ve tercihlerine gore degisir.